Włókna bambusowe są to sztuczne włókna celulozowe, do produkcji których użyto bambusa jako surowca dostarczającego celulozę. Najpowszechniejszą metodą produkcji tych włókien jest metoda wiskozowa. Włókna bambusowe są więc odmianą wiskozy.⁽¹⁾ Pochodzą przede wszystkim z upraw w Chinach, Indiach, Filipinach, Korei oraz Malezji.

 

 

Bambus jest bardzo wydajną rośliną – może dostarczyć sześciokrotnie więcej celulozy niż sosna.⁽²⁾  Wydłuża się prawie 121 cm w ciągu doby (5 cm/godz.), można powiedzieć, że jego wzrost jest „widoczny gołym okiem”.

Natura wyposażyła bambus we właściwości antybakteryjne, dzięki czemu nie jest atakowany przez pasożyty, co sprawia, że przy jego uprawie nie stosuje się pestycydów. Włókna bambusowe są w 100% biodegradowalne.

 

 

Włókno bambusowe nie może być automatycznie traktowane jako produkt przyjazny środowisku. Przemysłowa uprawa bambusa odbywa się głównie w monokulturze, co przyczynia się do zachwiania równowagi okolicznych ekosystemów. Dodatkowym problemem jest fakt, że w wielu krajach rolnicy przestawiając się na uprawę bambusa, która jest bardziej dochodowa⁽³⁾, porzucają produkcję lokalnej żywności, co wpływa na mniejsze bezpieczeństwo żywnościowe tych krajów. Znaczna część miazgi bambusowej pozyskiwana jest z terenów lasów chronionych. W Indiach odsetek ten sięga między 60% a 70%.⁽⁴⁾

 

Przerób materiału roślinnego na celulozę jest procesem chemicznym, podczas którego stosuje się dwusiarczek węgla (CS2) i wodorotlenek sodu (NaOH). Substancje te mogą być niebezpieczne zarówno dla pracowników jak i dla środowiska. CS2 jest związkiem trującym, działa szkodliwie na ośrodkowy układ nerwowy, może też doprowadzić do upośledzenia płodności, wykazuje też działanie rakotwórcze i mutagenne. CS2 powoduje zakwaszenie środowiska i korozję. NaOH w dużym stężeniu wykazuje zaś właściwości żrące.