O przemyśle odzieżowym w Kambodży było w ciągu ostatnich miesięcy głośno w mediach. W 2011 roku na pierwsze strony gazet trafiły doniesienia o masowych omdleniach spowodowanych niedożywieniem. Pisano także o strajkach, w których na ulice wyszło ponad 200 tysięcy pracowników protestujących przeciwko złym warunkom pracy i nieadekwatnym wynagrodzeniom. Produkcja odzieży stanowi ponad 85% całkowitej produkcji eksportowej kraju, jednak mimo „boomu” w tej branży, kraj nadal jest pogrążony w skrajnej nędzy. Związki zawodowe podają, że płaca minimalna w wysokości 66 dolarów miesięcznie zdecydowanie nie wystarcza na opłacenie jedzenia, mieszkania, opieki zdrowotnej i kosztów transportu.

 

Jednak Kambodża, w przeciwieństwie do wielu innych krajów produkujących odzież, dysponuje wszystkimi składnikami potrzebnymi do umożliwienia zmian. Około 60% pracowników przemysłu odzieżowego należy do związków zawodowych i chociaż związki spotykają się z oporem ze strony pracodawców i nie dochodzi do negocjowania umów zbiorowych, w takim zaangażowaniu pracowników widać potencjał do wynegocjowania i utrzymania godziwej płacy. W kraju obecne są międzynarodowe koncerny kupujące odzież od dostawców, a Międzynarodowa Organizacja Pracy prowadzi projekt Better Factories Cambodia na rzecz poprawy warunków w fabrykach.

 

 

Kampania obrała sobie za cel H&M, Gapa, Levisa i Zarę nie dlatego, że te firmy są gorsze czy lepsze od innych marek, ale dlatego, że są to główni zleceniodawcy fabryk odzieżowych w Kambodży, dobrze znani konsumentom w całej Europie. Ogromna łączna siła nabywcza tych międzynarodowych koncernów oznacza, że mają one potencjał, by przynieść pracownikom prawdziwe zmiany. Żeby takie zmiany zaszły, konsumenci muszą czuć pewną więź z pracownikami szyjącymi noszone przez nich ubrania – te marki taką więź umożliwiają.

 

 

Płaca godziwa lub płaca wystarczająca na życie (living wage) to wynagrodzenie wypłacane za pracę wykonaną w normalnym czasie (bez nadgodzin), wystarczające na zapewnienie utrzymania i godnej jakości życia pracownicy (pracownikowi) i jej (jego) rodzinie, zakładając, że rodzina składa się z dwóch osób dorosłych i dwojga dzieci. Kwota ta powinna obejmować koszty: żywności kupowanej na otwartym rynku, zapewniającej 3000 kalorii dziennie na osobę dorosłą i 1500 kalorii na dziecko; dachu nad głową; transportu; opieki zdrowotnej; ubrania; edukacji i innych niezbędnych potrzeb życiowych; oraz niewielką kwotę dochodu rozporządzalnego, pozwalająca na odłożenie oszczędności lub wydatki socjalne.

 

 

Asia Floor Wage (AFW) to żądanie płacowe, ustalające kwotę „minimalnej płacy godziwej” dla pracowników przemysłu odzieżowego w całej Azji. Wartość AFW oblicza sojusz ponad 80 związków zawodowych fabryk odzieżowych, przedstawicieli pracowników i organizacji pozarządowych z 6 krajów azjatyckich produkujących odzież na podstawie koszyka żywności oraz badań kosztów życia w tych 6 krajach. Kwotę tę podaje się w dolarach amerykańskich (USD), obliczoną według wzoru parytetu siły nabywczej (PPP). Wartości te mogą spełniać rolę precyzyjnego wyznacznika przy wdrażaniu standardów płacy godziwej. Więcej informacji – zob.: asiafloorwage.org/documents/Reports/Stitching%20a%20Decent%20Wage%20Across%20Borders.pdf.

 

Firmy powinny popierać ideę Asia Floor Wage i zobowiązać się do podjęcia kroków w celu zapewnienia, że wszyscy pracownicy w ich łańcuchu dostaw otrzymują taką minimalną płacę godziwą:

Firmy muszą także podjąć kroki w celu udoskonalenia procedur negocjowania płac na poziomie fabryki, obejmujące: uzgodnienie stałego harmonogramu regularnych spotkań dostawców, przedstawicieli firm i przedstawicieli pracowników lub związków w celu negocjowania warunków pracy; współpracę ze wszystkimi stronami w celu ustalenia metod wprowadzania podwyżek płac.

 

Wszystko to może potrwać. Na krótką metę firmy mogą też podjąć natychmiastowe działania, aby poprzeć pilnie potrzebną poprawę sytuacji płacowej w kambodżańskim przemyśle odzieżowym.

 

Firmy mogą poprzeć stawiany przez kambodżański związek zawodowy cel wprowadzenia płacy minimalnej w wysokości 131 dolarów miesięcznie poprzez publiczne oświadczenie o poparciu tego celu oraz nawiązując dialog z dostawcami w sprawie sposobów jego realizacji.

 

Firmy mogą współpracować z dostawcami w celu podniesienia dodatków płacowych dla pracowników, takich jak dodatki na transport lub wynajęcie mieszkania w wysokości 15 dolarów; wypłacania premii za brak nieobecności (obecnie 7 dolarów) w wysokości 12 dolarów; zapewnienia dodatków na śniadanie, obiad i kolację w wysokości 1,5 dolara dziennie.