Dziki jedwab uzyskiwany jest z kokonów dziko żyjących motyli i ciem. Larwa otacza się kokonem, który w całości zrobiony jest z nici jedwabnej. Zebrane kokony wrzucane są do gotującej się wody, lub przekłuwane igłą i w ten sposób larwy giną, a nici pozyskuje się na materiał. Taka metoda pozyskania jedwabiu gwarantuje, że nici nie zostają zniszczone przez larwy, co miałoby miejsce, gdyby larwa opuściła kokon. By zyskać 1 kg jedwabiu potrzeba ok. 5000 larw.⁽¹⁾  Dziki jedwab pochodzi z Azji (zwłaszcza Chin, Indii, Japonii, Tajlandii).

 

 

W przeciwieństwie do jedwabiu hodowlanego, pochodzącego od jedwabnika morwowego, dziko żyjące owady, składające jaja z których później wykłuwają się larwy, nie uległy degradacji genetycznej. Degradacja ta, w przypadku jedwabników hodowlanych polega na skróconym okresie życia (4 – 5 dni), nieumiejętności latania oraz nieumiejętności przyswajania pokarmów. Owady składające jaja w warunkach naturalnych nie zatraciły powyższych zdolności.

 

Tak jak w przypadku konwencjonalnego jedwabiu do produkcji dzikiego jedwabiu nie używa się żadnych substancji chemicznych i niebezpiecznych.

Produkcja dzikiego jedwabiu, w przeciwieństwie do jedwabiu hodowlanego, gwarantuje producentom stały, całoroczny dochód, gdyż motyle i ćmy żyjące na wolności składają jaja kilka razy w roku, nie jak w przypadku jedwabnika morwowego – tylko raz w roku.

 

 

Dziki jedwab jest mniej wytrzymały od jedwabiu hodowlanego. Dodatkowo jego przyswajalność barwników jest znacznie bardziej ograniczona niż w przypadku jedwabiu konwencjonalnego.

 

Ze względu na kontrowersyjność metody pozyskiwania nici z kokonów żywych motyli i ciem, PETA (People for the Ethical Treatment of Animals) prowadzi kampanię na rzecz zaprzestania produkcji jedwabiu (zarówno dzikiego jak i hodowlanego), uznając, że jest ona okrutna i niehumanitarna.⁽²⁾