Sto lat temu ustanowiono Międzynarodowy Dzień Kobiet, chcąc upamiętnić w ten sposób nowojorski strajk pracownic przemysłu odzieżowego (1857), które domagały się skrócenia dnia pracy oraz zrównania ich zarobków z zarobkami mężczyzn. To prawda, że od tego czasu sytuacja wielu grup kobiet w różnych regionach świata uległa poprawie. Niestety, kobiety, które szyją dla nas ubrania, wciąż mają powody do niezadowolenia i protestów.
Każdy pracujący ma prawo do odpowiedniego i zadowalającego wynagrodzenia, zapewniającego jemu i jego rodzinie egzystencję odpowiadającą godności ludzkiej i uzupełnianego w razie potrzeby innymi środkami pomocy społecznej.
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, artykuł 23
Każdy człowiek ma prawo do urlopu i wypoczynku, włączając w to rozsądne ograniczenie godzin pracy i okresowe płatne urlopy.
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, artykuł 24
Kobiety stanowią zdecydowaną większość, bo ponad 80% pracowników przemysłu odzieżowego. Nie mogą liczyć na bezpieczeństwo zatrudnienia, są zmuszane do pracy w nieopłacanych nadgodzinach, a także odmawia się im prawa do działalności związkowej i upominania się o poprawę swojej sytuacji. Najistotniejszy problem stanowi głodowa, niewystarczająca na przeżycie pensja, która, mimo że jest często zgodna z ustawową płacą minimalną, zmusza rzesze pracownic i pracowników przemysłu odzieżowego do życia w ubóstwie. Codziennie borykają się z problemem niedożywienia, złymi warunkami mieszkaniowymi, brakiem czystej wody oraz środków na opłacenie opieki zdrowotnej i edukacji.
Kobiety generalnie ponoszą większą odpowiedzialność za funkcjonowanie domu i rodziny (np. opiekują się dziećmi i osobami starszymi), co oznacza, że zazwyczaj poddane są większej (a nie - jak głosi stereotyp – mniejszej) presji zarabiania pieniędzy, które wystarczą na życie. Liczne obowiązki - zarobkowe, domowe i związane z opieką nad osobami zależnymi - ograniczają ich zdolność do szukania innego zatrudnienia, podejmowania działań w celu poprawienia warunków pracy lub głośnego mówienia o złym traktowaniu, jakiego doświadczają.
Z okazji tegorocznego Międzynarodowego Dnia Kobiet okażmy solidarność pracownicom szyjącym dla nas ubrania! Potrzebują tego nie mniej niż sto lat temu.
Co można zrobić?
Na stronie Clean Clothes Campaign oraz na stronie Polskiej Zielonej Sieci można obejrzeć krótki
film, w którym liderka związku zawodowego z Indonezji Emelia Yanti Mala Dewi Seehan prosi o podpisanie listu do największych sieci detalistów i domaganie się, by zapewniły one pracownikom w swoich łańcuchach dostaw płacę wystarczającą na życie. Emelia zwraca uwagę, że firmy sprzedające odzież muszą liczyć się z głosem swoich klientek i klientów i zachęca do przyłączenia się do akcji
Clean Clothes Campaign. Film powstał przy pomocy konsumentów, którym nie jest obojętna sytuacja kobiet w przemyśle odzieżowo- tekstylnym. W Polsce współtworzyło go Clean Clothes Polska w ramach akcji:
Solidarni!
Przyłącz się do akcji, Twój głos ma siłę!
Pracownice przemysłu odzieżowego zasługują na godziwą płacę i godne życie!
